Wachten is een ondergewaardeerde vorm van tijdsbeleving, die meerdere betekenissen heeft.
Allereerst is wachten een relationeel begrip. Men wacht op iets. Wachten en verwachten lijken onlosmakelijk ook al weet je niet wat je te wachten staat. Wachten kan gruwelijk zijn vol spanning voor het verwachte dat toch ongewis is. Een houtgreep waaruit men zo snel mogelijk verlost wil worden. Wachten kan ook een verlangen zijn dat zo heerlijk is dat je de vervulling zo lang mogelijk probeert uit te stellen. Angst dat de realiteit het nooit zal halen bij de volheid van de verwachting. Soms lijkt het wijs nog even te wachten. Door het even te laten betijen kunnen zaken zich ontvouwen of als vanzelf oplossen. Wachten kan ook een vorm van ontspanning zijn zoals bij verwijlen, verpozen of vertoeven. Wachten wordt dan een vorm van aandacht die minder reikt naar de toekomst, minder wachten op wordt, minder doelgericht is. En dan kun je je ook nog gaan vervelen tijdens het wachten. Er lijkt geen einde te komen aan het wachten. Kortom wachten is moeilijk te instrumentaliseren. Wachten creëert op angstige, irritante, dweperige, aandachtige of saaie wijze ademruimte en veerkracht tegenover maakbaarheid.
In deze workshop herwaarderen we wachten. U kunt samen met mij een vlaggetje borduren waarbij we in de vertraging die de bezigheid teweeg brengt samen spreken over de mogelijke betekenissen van wachten in relatie tot veerkracht.
